In een wereld die steeds meer draait om zelfontwikkeling, lijken we het grootste goed uit het oog te verliezen: elkaar. De nadruk ligt op ik, mijn groei, mijn pad, mijn succes. Maar hoe verder we onszelf ontwikkelen, hoe meer we lijken te verdwalen in de eenzaamheid van het ego. Want wat gebeurt er als het zelf het middelpunt van alles wordt?
Twijfels over het wij worden groter. We streven naar perfectie, naar persoonlijke doelen, maar raken onderweg iets essentieels kwijt: verbinding.
De zelfontwikkelingsmentoren en coaches schieten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond. Aan de ene kant is dat prachtig. Het is waardevol als mensen zichzelf beter leren kennen, oude wonden helen en bewustere keuzes maken. Maar er lijkt ook een andere kant aan te zitten. Het graven naar steeds diepere lagen is voor velen geen weg naar verbinding meer, maar een eindeloze tocht van het ego. Een nieuwe vorm van ‘meer’. Meer inzicht, meer heling, meer ik. En in dat proces raken we de ander kwijt. De medemens verdwijnt naar de achtergrond, terwijl de focus volledig op het zelf blijft rusten.
In Zuid-Afrika leeft een ander gedachtegoed. Daar zegt men: “Ik ben omdat jij bent.” Ubuntu. Een levensfilosofie waarin je eigen bestaan verweven is met dat van de ander. Waar je pas mens bent, in relatie tot anderen. Dat is geen zwakte, maar juist een diepe kracht. Het is een erkenning van wederzijdse afhankelijkheid, van menselijkheid, van liefde.
In Indonesië zie je het ook: families die voor elkaar zorgen, samenleven, rekening houden met elkaar. De gemeenschap staat centraal. Het is geen toeval dat gevoelens als eenzaamheid en depressie daar veel minder voorkomen. Want waar mensen leven met elkaar, ontstaat er veiligheid. Warmte. Draagkracht.
Het wij denkt met elkaar mee. Het is verbonden, communiceert, voelt. Het wij brengt eerbied en nederigheid met zich mee. Het herinnert ons eraan dat we geen losse eilanden zijn, maar onderdeel van een groter geheel.
Zelf leerde ik: in mijn eentje ging ik sneller, maar met elkaar kwam ik veel verder. Die diepe les blijft met me meegaan. We zijn niet bedoeld om het alleen te doen. En we hoeven het ook niet alleen te doen.
Hier in Nederland lijken we het contact met de ziel te verliezen. We rennen van yogaklas naar retraite, van coachingstraject naar business retreat. Altijd op zoek naar meer – meer groei, meer inzicht, meer succes. Maar wie draagt je als je valt? Wie kent je echt, als je alleen maar werkt aan een betere versie van jezelf?
Bij Boost the World Foundation geloven we dat het anders kan. En moet. It takes a village to raise a child. Niet het individu, maar de gemeenschap draagt. Niet het ego, maar het hart. De wereld heeft geen behoefte aan nóg meer zelfoptimalisatie, maar aan meer samen. Meer wij.
Het zelf zal nooit vervuld raken. Het ego wil altijd méér. Maar liefde, werkelijke verbinding, begint waar het zelf een stap opzij doet. Waar ruimte ontstaat voor de ander. Waar ik plaatsmaakt voor wij.
Laten we terugkeren. Naar menselijkheid. Naar gemeenschap. Naar een wereld waarin ik besta omdat jij bestaat.
Liefs, Rosanne
